Arystotelesowska logika opiera się na zasadzie braku sprzeczności. Propozycja jest albo prawdziwa, albo nieprawdziwa. Aby spełnić tę zasadę, system musi być prosty, rozdzielny i musi spełniać zasadę wykluczonych środkowych. Takie systemy nazywane są kartezjańskimi. Dychotomia kartezjańska wynika często ze zbyt uproszczonej wizji naszego związku z rzeczywistością, ponieważ jeśli A jest prawdziwa, nie-A musi być często wzmacniana. System (A, nie-A) uzyskuje status duopolu (bieżącego i potencjalnego), którego jednolity charakter należy wziąć pod uwagę. Trzeci termin, jako wyraz intersesji i mediacji między obydwoma elementami, staje się wówczas konstytutywnym elementem reprezentacji rzeczywistości. Analiza oparta głównie na teorii kategorii oraz na teorii topoi bi-fibracji Grothendiecka pokazuje, że funkcje pośredniczące są konstytutywne dla duopolu. Mają one znaczenie tylko przez zawarty środek; "dusza" tego środka jest wtedy dynamiczna w złożonej płaszczyźnie. W tym przypadku prawda przyjmuje status ograniczeń, podczas gdy kłamstwo nadużywa statusu "neo-państwa", które w kontekście złożonych uwikłań staje się błędnym makijażem. Jako odniesienie do interpolacji podanej przez funkcję zeta Riemanna w złożonych systemach samopodobnych, nazwaliśmy "zarządzanie zeta" możliwością zarządzania nierozdzielnymi systemami z udziałem włączonego środka. Wprowadzimy logikę zawartego środka, która ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia dynamiki złożonych systemów (systemów społecznych, ekosystemów badawczych, kontroli kryzysu itp.). Pokażemy również, że są to te same metody, które transponowane w dziedzinie społecznej są podstawą dynamiki mediacji (rola instytucji w mechanizmach rozwoju; rola badań w akceptacji niepewności empirycznej; rola nauczania dla poprawy świadomości obywatelskiej itp.). Na końcu przedstawimy, w jaki sposób systemy klanowe lub nadmierne kartezjańskie trendy edukacyjne, prowadzą do ograniczenia kreatywności i doprowadzają cywilizację do upadku z powodu braku zdolności adaptacyjnych.