ARTYKUŁ ORYGINALNY
Interakcje międzyludzkie w budowaniu odporności na zagrożenia w społecznościach lokalnych
Więcej
Ukryj
1
War Studies University, Poland
Data publikacji online: 31-12-2023
Data publikacji: 31-12-2023
NSZ 2023;18(4):105-118
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Odporne społeczeństwo rozumie i jest świadome zagrożeń, na jakie jest narażone, przygotowane jest na ich pojawienie się oraz zmiany, które wystąpią wraz z negatywnymi zdarzeniami. W związku z tym odporność wiąże się z umiejętnością radzenia sobie z nagłymi, niespodziewanymi zmianami oraz sprawnym powrotem do normalnego funkcjonowania. Jednym z fundamentów kształtowania odporności na zagrożenia w społecznościach lokalnych jest wysoki poziom kapitału społecznego. Do jego osiągnięcia potrzebne są odpowiednio nawiązane i, co ważniejsze, stale utrzymywane relacje interpersonalne. Budowanie odporności na zagrożenia w społecznościach lokalnych to temat mający duże znaczenie w kontekście zarządzania bezpieczeństwem społeczności lokalnych oraz utrzymywania ładu społecznego. Działania związane z budowaniem tejże odporności powinny być prowadzone zarówno przez członków społeczności lokalnej, nieformalnych liderów społeczności lokalnej, służby, inspekcje, straże, jak i władze lokalne. Celem niniejszego artykułu jest ustalenie wpływu relacji międzyludzkich na budowanie odporności na zagrożenia w społecznościach lokalnych. Problem badawczy wygenerowano w postaci następującego pytania: jaki wpływ mają relacje międzyludzkie na budowanie odporności na zagrożenia w społecznościach na poziomie lokalnym? Do rozwiązania powyższych problemów wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, realizowaną techniką ankiety, z wykorzystaniem narzędzia, jakim był kwestionariusz ankiety. Badaną populację stanowili mieszkańcy wsi Nowa Iwiczna, położonej w gminie Lesznowola w województwie mazowieckim.
REFERENCJE (22)
1.
ARGYLE, M., 1999. Psychologia stosunków międzyludzkich, Warszawa: PWN.
2.
ARMSTRONG, M., 2002. Jak być lepszym kierownikiem, Warszawa: Dom Wydawniczy ABC.
3.
ARISTOTLE, 2007. Etyka nikomachejska, Warszawa: PWN.
4.
BARTKOWIAK, G., 1999. Psychologia zarządzania, Poznań: Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.
5.
BORKOWSKI, J., 2000. Kompetencje menedżerskie dowódcy, Warszawa: AON.
6.
DRUCKER, P., 2017. Menedżer skuteczny, Warszawa: MT Biznes.
7.
GRIFFIN, R.W., 2017. Podstawy zarządzania organizacjami, Warszawa: PWN.
8.
KALINOWSKI, J., 1987. Zagrożenia ideowe współczesnego człowieka, [in:] Grodzieńska, B. (Ed.), Człowiek w poszukiwaniu zagubionej tożsamości: Gdzie jesteś, Adamie?, Lublin: KUL.
9.
KUC, B., 2008. Zarządzanie doskonałe, Warszawa: Wydawnictwo PTM.
10.
KUPCZYK, T., 2009. Uwarunkowania sukcesów kadry kierowniczej w gospodarce opartej na wiedzy, Warszawa: Difin.
11.
LEON, J., FRĄCKIEWICZ, J., 2000. Poradnik sprawnego i efektywnego kierowania, Warszawa: WSiP.
12.
MĄDRZYCKI, T., 2002. Osobowość jako system tworzący i realizujący plany, Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
13.
PATON, D., JOHNSTON, D., 2001. Disasters and communities: vulnerability, resilience and preparedness, Disaster Prevention and Management: An International Journal, No. 10(4).
14.
PODEDWORNA, H., 2007. Analiza struktur społecznych – wybrane problemy, [in:] Polakowska-Kujawa, J. (Ed.), Socjologia ogólna, Warszawa: Oficyna Wydawnicza SGH.
15.
OLEŚ, M., 1998. Asertywność u dzieci, Lublin: KUL.
16.
RAKOWSKA, A., SITKO-LUTEK, A., 2000. Doskonalenie kompetencji menedżerskich, Warszawa: PWN.
17.
SIDOR-RZĄDKOWSKA, M., 2011. Kompetencyjne systemy ocen pracowników, Warszawa: Wolters Kluwer.
18.
SIENKIEWICZ-MAŁYJUREK, K., 2015. Skuteczne zarządzanie kryzysowe, Warszawa: Difin.
19.
STAROSTA, P., 1995. Poza metropolią. Wiejskie i małomiasteczkowe zbiorowości lokalne a wzory porządku makrospołecznego, Łódź: UŁ.
20.
STAROSTA, P., 2002. Społeczność lokalna, [in:] Kwaśniewicz, W. (Ed.), Encyklopedia socjologii, Warszawa: Oficyna Naukowa.
21.
STONER, J., FREEMAN, R., 2001. Kierowanie, Warszawa: PWE.
22.
ZIARKO, J., WALAS-TRĘBACZ, J., 2010. Podstawy zarządzania kryzysowego, Kraków: AFM.