Cel badań i hipotezy/pytania badawcze:
W artykule sformułowano problem badawczy: jaki wpływ na strukturę demograficzną Niemiec ma migracja oraz w jaki sposób zapewnić utrzymanie bezpieczeństwa państwa w tym kontekście? Cel badań to przeprowadzenie wielowymiarowej analizy porównawczej wpływu migracji na strukturę demograficzną i bezpieczeństwo Niemiec. W opracowaniu postawiono hipotezę badawczą: przypuszcza się, że migranci wpływają pozytywnie na strukturę demograficzną kraju, łagodząc niekorzystne tendencje związane ze starzeniem się społeczeństwa i ujemną różnicą narodzin i zgonów, a tym samym zapewniają utrzymanie bezpieczeństwa państwa w aspekcie zwiększania dochodu narodowego i zapewnienia siły roboczej.

Metody badawcze:
W pracy zastosowano metodę badawczą w postaci analizy źródłowej, w tym technikę wnioskowania.

Główne wyniki:
W opracowaniu wskazano, że najliczniejsze grupy wiekowe w Niemczech to osoby w przedziale wiekowym od około 50 do 70 lat, co oznacza, że znaczna część populacji zbliża się do wieku emerytalnego lub już w nim pozostaje. Różnica między urodzeniami i zgonami była w badanym okresie ujemna i pogarszała się z roku na rok: z -212 428 w 2020 roku do rekordowego poziomu -335 217 w 2023 roku. W 2024 roku odnotowano nieznaczną poprawę (-330 641), jednak nadal był to bardzo wysoki ujemny bilans demograficzny. W latach 2018-2024 Niemcy zarejestrowały znaczący napływ migrantów, których liczba w tym okresie wyniosła łącznie ponad 3,8 miliona osób. Zdecydowaną większość migrantów stanowiły osoby młode, przede wszystkim w wieku od około 15 do 40 lat, z wyraźną koncentracją w grupie 20-35 lat. Taki rozkład wiekowy niesie ze sobą wiele potencjalnych korzyści i stanowi ważny czynnik stabilizujący starzenie się populacji, niską dzietność oraz niedobór siły roboczej, a tym samym wpływa na bezpieczeństwo państwa.

Implikacje dla teorii i praktyki:
Polityka migracyjna Niemiec powinna być dalekosiężna, elastyczna, kontrolowana i zrównoważona. Nie chodzi o bezwarunkowe „otwieranie granic”, lecz o prowadzenie mądrej, realistycznej i długofalowej strategii, która łączy pomoc humanitarną z interesem państwa i społeczeństwa. Krytyka nie powinna dotyczyć samej idei migracji, lecz jej konkretnych błędów i niedociągnięć, które można i trzeba naprawiać.