Nieustannie toczy się dyskusja na temat roli administracji publicznej oraz tego, w jaki sposób zarządzanie nią powinno być zorganizowane, aby spełniało obecne oczekiwania społeczne, takie jak przyjęcie zrównoważonego rozwoju. Wydaje się, że zrównoważony rozwój stał się czymś więcej niż trendem, stał się nową absolutną koniecznością każdej strategii zarządzania i świadczenia organizacyjnego. Przedsiębiorstwa wydają się być o krok do przodu pod względem przyjęcia zrównoważonego rozwoju, zwłaszcza w związku z zaostrzeniem kryteriów ESG wdrażanych głównie przez przedsiębiorstwa. Podmioty sektora publicznego również wydają się podążać tą samą drogą, ale z mniej widoczną szybkością. Niniejsze opracowanie, opierające się na częściowo ustrukturyzowanym podejściu do przeglądu literatury przedmiotu, dotyczy złożoności budowania zdolności administracji publicznej do przyjęcia zrównoważonego rozwoju w wyniku innowacji, podkreślając współzależności między przywództwem, orientacją na innowacje, wartościami i wyzwaniami organizacyjnymi. Autorzy identyfikują bariery i możliwości w przyjmowaniu zrównoważonego rozwoju przez administrację publiczną i proponują empiryczny model budowania potencjału dla instytucji publicznych zorientowanych na zrównoważony rozwój w wyniku innowacji.